Is Anybody Else There? 10

~ Rozdział 10 ~

Wzruszający, przynajmniej jak dla mnie. Przygotuj chusteczki jeśli jesteś wrażliwy na krzywdę dzieci... ;_;

To do czytania polecam SHINee - The Reason. Znajdziecie ją na mojej Playliście pod numerem 25.

Przecież to mała dziewczynka, niczemu winna, drobniutka istotka.

"Dlaczego to zrobiłeś?! Dlaczego?!" - słyszałam krzyk przez łzy Amy.

Nie odpowiedział.

Strzelił ponownie do Jess. Zaczęłyśmy płakać jeszcze bardziej. Nie było słychać jak łuska z pistoletu wbiła się swobodnie w jej ciało, które zaczynało coraz bardziej krwawić. Amy chciała podbiec bliżej, ale oprawca  wystawił rękę z bronią w jej kierunku. Zaczął biec w przeciwną stronę. Amy zadzwoniła po pogotowie i policję. Podbiegła szybko do swojej córki. Trzymała jej rękę ściskając ją bardzo mocno. Przytuliła ją i pocałowała w policzek. Usiadła koło niej płacząc jeszcze mocniej. Przysunęłam się do maleństwa i schowałam jej dłoń pomiędzy moimi. Dziewczynka poruszyła się w prawo, zaczęła poruszać ustami lekko i otworzyła zamglone oczy. Powieki Amy drgały. Nie ukrywała łez. Uklękła przy jej twarzy i zaczęła ją gładzić delikatnie. Jessica ruszyła wargami układając je w trzy słowa "Mamo, kocham Cię...". Amy wyszeptała "Ja Ciebie też córeczko..." po czym zaczęła mocniej płakać. Nadjechała karetka. Wzięli maleństwo na nosze, a Amy i mnie wpakowali do radiowozu, co było praktycznie nieosiągalne... Lecz policjanci siłą oderwali ją od walczącego o życie dziecka.
Zawieźli nas do owego budynku i zadawali pytania, kazali opowiadać z jak najdrobniejszymi szczegółami to, co tam się wydarzyło. Z jednej strony przez to Amy jeszcze bardziej cierpiała i się denerwowała. Wstawała z krzesła, waliła pięściami i głową w ścianę, a łzy wściekłości nie przestawały lecieć po jej twarzy. Ale także ich rozumiem... Szczegóły, im więcej ich, tym lepiej. Pomogą ustalić kto to. Wiadomo było na razie tyle, że był obcokrajowcem. Nie miał skośnych oczu i miał dość opaloną skórę. Tyle wiemy... Lecz nie powinni zmuszać Amy do wspominania i powiedzenia więcej szczegółów skoro nie wiedziała nic więcej.
Po przesłuchaniu zawieźli nas do szpitala. Weszliśmy wszyscy do budynku budzącego wiele obaw i strachu nawet już u małych dzieci. Usadzili nas przed wielkimi szklanymi drzwiami prowadzącego do trzech sali operacyjnych. Powiedzieli, że nie gwarantują iż Jessica będzie żyć. Nigdy nie widziałam Amy w takim stanie. Nie dziwię jej się, w końcu to jej córka.
Wstałam z krzesła i udałam się do automatu po dwa kubeczki zimnej wody. Może ona coś pomoże. Amy tylko zatopiła w niej swoje łzy. Miała tak czerwone oczy zalane potokami słonych łez wydobywających się z dwóch świecących pereł. Jej ciemnobrązowe oczy widziały już za wiele jak na tak młodą osobę.

- Amy?
- Tak? - powiedziała przełykając strumienie łez.
- Nie chcę cię tu zostawiać, ale muszę. Ojciec będzie się martwił...
- Dobrze, idź. Dziękuję Ci za wszystko.
- Dobrze, żebyś się przespała.
- Wytrzymam...
- To dobrze ci zrobi... A z resztą, rób jak uważasz...

Zostawiłam ją bez słowa w szpitalnym holu i wychodząc ze szpitala w oddali zobaczyłam znajomą postać. To był Choi. Tym razem nie miałam ochoty wołać go. Nie miałam tyle siły w gardle. Poza tym biegał, nie chciałam mu przeszkadzać. Jeszcze to do mnie nie docierało, że takie małe dziecko, dopiero co poznane może mi aż tak zawrócić w głowie. Może to przyjacielska więź z Amy sprawiła coś takiego. Albo po prostu jestem bardzo wrażliwa na krzywdę dzieci... Pewnie to drugie. Raczej ciężko mi jakiekolwiek cierpienie znieść, a co dopiero u tak małych istotek jakimi są dzieci. "Hana!" - słyszałam w oddali. Nie reagowałam, nie chciałam, by był przy mnie teraz. Pragnęłam samotności. Jego wsparcie polegało na pytaniu o wszystko. Ja nie potrafiłam udzielić odpowiedzi. To było zbyt trudne. Wolałam, by nie oczekiwał ode mnie jakichkolwiek słów, tylko mnie przytulił. Raczej tylko tego mi brakowało w tej chwili.

Podbiegł do mnie. Podniósł moją głowę dwoma palcami za podbródek. Spojrzeliśmy sobie w oczy. Nie rumieniłam się jak wcześniej. Moje spojrzenie było puste i obojętne. Następna łza przepłynęła swobodnie po moim policzku. Przytulił mnie. Oczekiwałam czegoś innego. Nie pytał, nic nie mówił. Dziś wolał być ze mną bliżej. Wtuliłam się w jego koszulkę kładąc twarz pomiędzy jego ramieniem, a szyją. Zaczęłam bardziej płakać mocząc przy tym jego koszulkę. Nasze klatki piersiowe były bardzo blisko siebie, przy tym ocierały się przez cały czas. Czułam jakby nasze serca były złączone w całość. Obydwa były w tym samym czasie i tempie. Wtuliłam się w niego jeszcze mocniej. Na moim karku poczułam jak jego usta dotykają lekko tego miejsca lekko je muskając. Nie sprzeciwiałam się. Odsunęliśmy się od siebie. Wyciągną ręce w moją stronę i powiedział "Wejdź na moje plecy". Przysunęłam się lekko i zaczęłam tracić grunt pod stopami. Objęłam jego szyję moimi rękami i zaczęliśmy iść w stronę mojego domu. Otworzyła Daisy i zaczęła się drzeć "AAA! To MinHo z SHINee!!!". Ten mężczyzna postawił mnie na ziemię. Z salonu wyszedł mój tata. A ja dalej nie mogłam w to uwierzyć. Przecież dziś rozmawialiśmy. Mówił, że przyleci za półtorej tygodnia. Kłamał? Po co? Tata się tylko uśmiechnął i pokazał ręką schody. Myślałam, że będzie krzyczał i w ogóle. Nie, nic takiego nie było. Zaprowadziłam Choi do mojego pokoju. Kazałam mu usiąść na łóżku. Zrobił to posłusznie. A ja zrobiłam kolejną rundkę na dół. Wleciałam szybko we łzach do kuchni. Wszystko się zmiksowało w moim życiu. Dalej nie docierała do mnie realna prawda. Było po osiemnastej, a ja czułam się fatalnie. Nalałam wody do czajnika elektrycznego i podłączyłam go do kontaktu. Wyjęłam dwa kubki z szafeczki. Zajęło mi to trochę. Muszę się "sama oprowadzić" po domu, niestety. Z ogrodu wyszedł papa.

- Nie wspominałaś nic, że masz chłopaka...
- Nie wspominałam, bo to nie jest mój chłopak.
Uśmiechnął się.
- Wiesz, jak jest. Pochodzi z Korei, prawda?
- Tak, a czego pytasz?
- Zaciekawiło mnie to... W końcu muszę poznać przyszłego chłopaka swojej córki. Jak ma na imię?
- Choi.

W tej chwili woda się zagotowała. Wlałam wody do obydwu kubków. Wrzuciłam torebkę herbaty. Zamoczyłam w jednym kubku i w drugim. Jest owocowa - nie trzeba będzie nam cukru. Tata tylko się uśmiechnął.Wzięłam dwa kubki, na raz, ale ktoś był temu przeciwny.

- Nie bierz dwóch! Przecież wylejesz! Daj wezmę jeden! - krzyczała Daisy.

Tak też zrobiła. Szłyśmy po schodach do mojego pokoju. Uśmiechała się zadziornie. Otworzyła pierwsza drzwi i podała MinHo kubek.

- Proszę, to dla ciebie. - posłała mu piękny uśmieszek ukazując bialuteńkie zęby.

Usiadła koło niego bardzo blisko. Choi był skrępowany całym incydentem. Patrzył na nią dziwnie. Ja usiadłam na fotelu. Odwróciłam się w przeciwną stronę i starałam się nie zwracać na nich uwagi. Mój rozmazany tusz pod oczami nie był zbyt piękny. Postawiłam herbatę na stoliku i podeszłam do toaletki. Wyjęłam z niej mleczko czyszczące, waciki i zaczęłam przemywać oczy. Usłyszałam cichy głos MinHo. "Czy mogłabyś zostawić nas samych?" Zdziwiło mnie to. W lustrze spojrzałam na nich. Mężczyzna miał poważną minę. Przecież takiej słodkiej, pięknej i niewinnej Daisy nikt nigdy nie odmówił. Spojrzała na niego, powiedziała pod nosem "Pff" i wyszła z pokoju. Wyrzuciłam waciki do kosza i usiadłam na fotelu biorąc kubek do ręki.

- Teraz już się do mnie odwrócisz?
- Hmm? - zrobiłam to o co prosił niby udając, że nie dosłyszałam tych słów.
Na jego twarzy widniał piękny uśmiech.
- Pytałem, czy się do mnie odwrócisz.
Siedziałam chwilę w milczeniu.
- Jak widać, już to zrobiłam.
Znów nikt nic nie mówił. Postanowiłam podtrzymać rozmowę.
- Co tu robisz, w Korei? Przecież mówiłeś, że...
Podszedł do mnie i schylił się w moją stronę.
- Wiedziałem, że mnie teraz potrzebujesz.
- Choi...
Przyłożył mi palca do ust.
- Uwierz, naprawdę mi na tobie zależy.
Patrzył na mnie poważnie.
- Przykro mi, ale ja do ciebie nic nie czuję... - powiedziałam niepewnie i z lekkim zawahaniem.
Nic nie powiedział. Odszedł i znów usiadł na poprzednim miejscu. Schował głowę w rękach.

- Choi?
- Tak? - podniósł głowę.
- Przepraszam, ale znamy się bardzo krótko. Może kiedyś...
- A ten Lee? Z nim przypadkiem nie znasz się o kilka dni dłużej? - popatrzył na mnie tajemniczym wzrokiem.
- Tak, ale...
- No właśnie. To do niego coś czujesz, a czas tu nie gra żadnej roli.
- MinHo, ja do niego też nic nie czuję... - skłamałam.
- Przynajmniej wcześniej czułaś... A wtedy znaliście się jeszcze krócej...
Miał rację. Chciałam mu coś powiedzieć.
- To nie on przy tobie jest, jak go potrzebujesz. Skoro nic do mnie nie czujesz to dlaczego pozwalasz mi, bym miał nadzieję. Przecież dziś cię pocałowałem. Nie sprzeciwiłaś się temu. Myślałem, że też mnie kochasz... Co ty w sobie takiego masz co mnie przyciąga?! Dlaczego ten Twój uśmiech sprawia, że serce bije mi tak szybko? Dlaczego twój głos powoduje, że mam ciarki. Ale one są przyjemne. Nawet bardzo, bo wtedy czuję jakby twoje ciepło. Ale to nie to samo... Tak bardzo chciałbym, byś zawsze ze mną była... Ale ty wolisz tego, który nie darzy cię silnym uczuciem. Z nim to jest przelotne... Niestety...
Znów nic mi nie dał powiedzieć.
- Przepraszam, ale muszę iść.
Wstał i wyszedł z pokoju.

Mam już dość - Jessica, on, Daisy i tata. To jakiś dziwny dzień.
Położyłam się na łóżku.  Zasnęłam nawet nie wiem kiedy.

"Tak, to ta łąka, która zawsze dawała nadzieję. Szła po niej boso w pięknej, białej zwiewnej sukience. Nie zważała na wszystko. Usiadła w słońcu pomiędzy złocistymi kłosami zboża i zaczęła grać na gitarze. Szare, metalowe struny wyróżniały się z białego tła pudła gitary. Płynęły z niej piękne dźwięki. Tak, moja ulubiona piosenka dawała każdej zranionej duszy spokój i była jak balsam dla niej. Szłam za nią. Szłyśmy wolno. Stanęła i złapała mnie za rękę. Biegłyśmy wśród polnych kwiatów. Zbliżałyśmy się do lasu. Usiadłyśmy pod drzewem. "Nie martw się córeczko. Może i mamusi przy tobie ciałem nie będzie, ale będę patrzeć i myśleć o Tobie." Wstała i zaczęła iść. Zaczęła krzyczeć "Już możesz wyjść". Patrzyłam na to. Zza wysokich traw wyszedł mój wujek, brat taty, i zabił ją nożem. A ja tam zostałam. Podeszłam do mamy, ucałowałam ją w czoło i odeszłam we łzach."

Obudziłam się na dźwięk budzika. Wiedziałam już dlaczego mój wujek jest w więzieniu... Przez tyle lat? Dlaczego ukrywali przede mną prawdę?
A może to tylko sen...
Postanowiłam to sprawdzić.

- Tato! - krzyknęłam - musimy porozmawiać!

Przepraszam za długość, ale przed rozpoczęciem roku szkolnego chciałam coś dodać.

Jestem lekko załamana, gdyż minęło tylko 3 dni, a tu mam o jednego obserwatora mniej i ponad 200 wyświetleń więcej...

Kiedyś postępy były większe...

Czy to znaczy, że rozdziały są coraz gorsze?

* Jak wam się podoba nowy wygląd bloga? Co myślicie o nagłówku ?

* Przepraszam, ale muszę to zrobić, by wiedzieć... Skoro jest pełna dziesiątka, a ten rozdział uważam za mój ulubiony... Czy mogłoby być 9 komentarzy z Waszej strony?