Is Anybody Else There? 8

Rozdział 8

Na prośbę jednej z czytelniczek wracam do narracji pierwszoosobowej.

Wiedziałam, że będą kłopoty. Przyciągnęłam do siebie telefon jednym ruchem ręki i nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Tak papa?

- Hano, gdzie ty jesteś? Przecież miałaś czekać w domu.

- Ja tylko... - zaczęłam się zastanawiać jaki kit mu wcisnąć, bo przecież jak powiem, że spałam u kolegi wkurzy się strasznie... - ...spałam u koleżanki. Nie gniewasz się?

- Nie, dlaczego?

- Tak tylko pytam, bo trochę mówisz innym tonem.

Tak, mówił inaczej. Był jakiś taki ... radosny? Nigdy tak się nie zachowywał od śmierci mojej matki. Wtedy coś mu odbiło i nie spędzał ze mną tyle czasu.

- Córeczko, czy mogłabyś przyjechać taksówką pod adres, który zaraz ci powiem?

- Po co mam gdzieś jechać? Myślałam, że chcesz, bym pojechała do domu.

- Ah tak, racja. To przyjedz do domu i spakuj swoje rzeczy, a potem pojedziemy na lotnisko. - powiedział roześmiany.

- Hmm? Jak to "spakuj swoje rzeczy". Tato, o co chodzi? - spytałam zaniepokojona.

- Wyjaśnię ci jak będziemy na miejscu.

- Gdzie lecimy?

- Wszystkiego dowiesz się w samolocie. - powiedział tym razem poważnie.

- Ale Papa...

Rozłączył się. MinHo zszedł na dół.

- Coś się stało?

- Nie, wszystko w porządku, ale mam jechać do domu, spakować swoje rzeczy i chyba się wyprowadzam.

- Ale tak z dnia na dzień?

- Nie wiem... Chyba coś mu się w głowie poprzewracało.

- Hmm...

Zaczął coś grzebać w swoim I Phone.

- Wpisz mi swój numer.

Podał mi go, a ja wpisałam to, co trzeba.

- Jak mam się zapisać? - powiedziałam z uśmiechem.

- Po prostu "Hana" - posłał mi uśmiech.

"Po prostu Hana" - analizowałam to zdanie w myślach.

- Już, gotowe.

- Dziękuję - jego kąciki ust podniosły się ku górze.

- To ja idę się zebrać na górę, spakować rzeczy i idę.

- Dobrze. - MinHo.

- Odprowadzę Cię. - powiedział Key, a jego słowa zadziwiły wszystkich razem ze mną.

- Nie trzeba, ja to zrobię... - powiedział wkurzony MinHo po pięciu minutach ciszy.

- Nie, naprawdę... Poradzę sobie sama. - powiedziałam, żeby złagodzić atmosferę.

- Nie puszczę cię samej, bo w tak dużym mieście jak Ota może ci się coś stać nawet w dzień. Idziesz ze mną. - uśmiechnął się Key.

MinHo widać, był bardzo wkurzony.

Popatrzyłam na MinHo kojąco.

- Dobrze, ale to jedyny raz! - warknął zły raper.

Poszłam na górę, ubrałam wszystkie ciuchy na siebie. Miałam już iść do łazienki, ale ktoś wszedł do pokoju.

- Może w czymś ci pomóc?

Odwróciłam się. To był MinHo.

- Nie, dziękuję za troskę. - uśmiechnęłam się.

Złożyłam koszulkę i chciałam ją dać "żabie", ale wcisnął mi ją.

- Zatrzymaj ją. Będzie mi bardzo miło jeśli to zrobisz.

- Dziękuję... - przytuliłam go i położyłam koszulkę na łóżku.

Przeczesałam podręcznym grzebieniem, który zawsze noszę ze sobą, swoje włosy i przemyłam wodą twarz. Niestety, szczoteczki do zębów, ani kosmetyków nie miałam tutaj.  Przyjdę do domu to to zrobię.

Wytarłam mokrą buzię w ręcznik podpisany na metce słowem "MinHo" i wyszłam z toalety.

Zaczęłam schodzić po schodach.

- To jak, idziemy już, prawda?

- W zasadzie to szybciej chyba będzie taksówką. - powiedział MinHo odkładając telefon. - Już ją zamówiłem.

KiBum wnerwił się, był cały czerwony.

Chytry uśmieszek rapera nie schodził mu z twarzy.

Wiedziałam dlaczego to zrobić.

Myślał mniej więcej tak : "Zamówię taksówkę, to spędzi z nią mniej czasu."

Zaskakuje mnie... Przecież jesteśmy tylko przyjaciółmi.

Nadjechała taksówka. Wcisnęłam się z Key na tylnych siedzeniach taksówki mknącej małymi uliczkami w Ota. Było mi niedobrze od gorąca i od słodkiego, duszącego zapachu waniliowego odświeżacza powietrza, który zwisał z przedniego lusterka. Chciałam otworzyć okno ale natknęłam się na spojrzenie w lusterku naburmuszonego taksówkarza i powiedział "włączyłem klimę". Był starszym mężczyzną w tweedowej czapce, z krzaczastymi brwiami i tłustym, cienkim kucykiem, zwisający z z tyłu głowy.

Wreszcie dojechaliśmy.

Wyszłam z samochodu żegnając się z KiBum'em i popędziłam do domu. Przekręciłam klucz w zamku i wpadłam do domu jak burza. W przedpokoju leżały dwie walizki, dwie torby i plecak. Było tego sporo. Pierwsze zapakowałam tablet, laptop, MP4, ładowarki, trzy pary słuchawek i tak dalej. Potem wszystko związane z harfą i malowaniem. Następnie kosmetyki i rzeczy do pielęgnacji (ręczniki, mydło, szczoteczka, pasta itp.). Potem ciuchy. Wyszło ich około dwóch walizek.

Zadzwoniłam do taty, że może już wyjeżdżać po mnie.

Za dziesięć minut już był na miejscu. Wpakowałam walizki do kolejnej taksówki i przywitałam się z papą. Starałam się uśmiechać cały czas, ale strach przeszywał mnie od wewnątrz do zewnątrz. Ciekawość mnie zżerała od środka i w końcu musiałam się zapytać.

- Tato, gdzie lecimy?

- Do Korei Południowej.

- Do jakiego miasta?

- Do Seul.

- Po co?

- Zadajesz za dużo pytań. Dowiesz się na miejscu.

Analizowałam zdarzenia. To żadna sprawa związana z babcią, bo ona pochodzi z Incheon. Seul to stolica tego państwa. Po co do tak wielkiego miasta się wybieramy?

Lot minął dość szybko. Lotniskowe sprawy minęły śmiesznie. Żartowaliśmy z tatą. Z lotniska zaczęliśmy jechać taksówką. Droga według taty trwała dwadzieścia minut. Dla mnie jednak to była wieczność.

Dlaczego w każdej taksówce są waniliowe odświeżacze i nie można otwierać okno, bo kierowcom, nie wiem w jaki sposób, to przeszkadza?!

Wysiedliśmy przed dwupiętrowym domem (parter, pierwsze i drugie piętro).

Wielki, zielony ogród. Gdzieniegdzie tuje i inne drzewa z gatunków iglastych. Przeplatały się z niebieskimi, fioletowymi, żółtymi, czerwonymi, pomarańczowymi i białymi kwiatami. Od metalowej bramy wjazdowej do wejścia głównego prowadziła marmurowa dróżka. Szliśmy przez nią mijając duży sad po prawej i grządki z warzywami i małym polem truskawek i malin po lewej.

Tata wcisnął czerwony przycisk przy drzwiach. Otworzyła kobieta, Koreanka, ubrana w czerwoną, obcisłą do kolan sukienkę, rażąco żółte szpilki i jej dodatki były w kolorze jaśniejszym od słońca. Okropne! Mój tata przywitał się z nią pocałunkiem w usta. Nie wiedziałam o co chodzi...

Zaczęła do mnie mówić po japońsku, jedno zdanie, niezbyt jej to wychodziło...

- Umiem koreański. - warknęłam.

- Cześć, pewnie ty jesteś Hana, tak? - powiedziała z uśmiechem.

- Tak.

Kobieta zaczęła wołać swoją córkę.

- Daisy! Chodź na dół.

Słychać było kroki tuptające z drugiego piętra. Były coraz głośniejsze, czyli zbliżała się.

Zza zakrętu wyłoniła się młoda dziewczyna, na oko jakieś dwa lata młodsza ode mnie. Miała twarz zaciekawioną, bo coś przeglądała w tablecie.

Nagle odsłoniła swoją twarz. Miała czarne, proste włosy i tego samego koloru oczy. Była ubrana w czarną sukienkę w białe kropki, taką samą, jaką założyłam na pogrzeb babci i z tego samego materiału bandanę. Miała na nogach puchate, różowe z kotkami kapcie. Zaczęła się drzeć "Oppa! Oppa! Teraz będziesz z nami mieszkać, prawda?". Wkurzyło mnie to, bo jakaś nieznajoma dla mnie dziewczyna rzuciła się na szyję mojemu tacie. On ją przytulił i widać, by szczęśliwy. Postawił moją torbę i walizkę na ziemi.

Ta cała DAISY jak odlepiła się od MOJEGO taty ta starsza zaczęła do niej mówić.

- Daisy, córeczko... Zaprowadź Hanę do jej pokoju.

- Grr... Ja?! Dlaczego ja?! Nawet jej nie znam!!!

"Co za miłe przywitanie." - burknęłam pod nosem.

- Coś mówiłaś? - zwróciła się do mnie kobieta.

- Nie, nic...

Zaczęła mówić do Daisy.

- A chcesz ją jeszcze oprowadzić?!

- Nie! Sama niech się oprowadzi!

- Daisy! Proszę...

- Już dobrze, dobrze... - powiedziała, jakby zrobiła mi wielką łaskę.

Nawet z walizkami i torbami mi nie pomogła, bo jak poprosiłam ją o pomoc to powiedziała "To nie moje walizki..." .

Zaprowadziła mnie do pięknie urządzonego pokoju :

Zaczęłam rozpakowywać rzeczy. Do mojego pokoju wszedł tata.

Wiedziałam, że ta trudna rozmowa będzie nieunikniona.

Hmm... Mam 17 obserwatorów i 2,490 wyświetleń bloga. Dziękuję bardzo ^^

Dziękuję także za 34 komentarze (razem z moimi) pod poprzednim postem.

Mam nadzieję, że warto było czekać te kilka dni.

* Jak podoba Wam się nowy wygląd bloga?