Rozdział 5

Przepraszam, że dodaję dopiero teraz... Po prostu nie mogłam dodać kolejnego...

Rozdział 5

To... KimYu! Ale za późno. Widział jak MinHo mnie całuje. Wyrwałam się z objęć MinHo. Widziałam jak Kim chowa telefon do kieszeni. Spodziewałam się najgorszego. Zaczął biegać po szkole, a ja za nim. Złapałam go wreszcie na czwartym piętrze.

- Widziałeś to prawda?!

- Tak... I co z tego?

- To nie tak jak myślisz...

- Nie tłumacz się.

- Po co ci był telefon?!

- O czym ty mówisz?

- Nie udawaj!!!

- W końcu TaeMin musi dowiedzieć się co jego "obiekt westchnień" robi z jego przyjacielem. Korzystasz z tego, że Tae ma skręconą kostkę!

- Co zrobiłeś?!

- Zrobiłem wam zdjęcie i wysłałem do niego...

Walnęłam mu z "placka" i wybiegłam z budynku szkolnego... Wszystko stało się teraz bez sensu... Jak on mógł?! Wróciłam do domu. Znów jej nie było. Znów Jeremmie spał, a ja? Ja położyłam się na łóżko i ryczałam w poduszkę.

- Co zrobiłam?! Dlaczego go tak zraniłam?! - myśli tego typu przechodziły mi przez głowę.

"Znów piątek, a ty znów płaczesz... Przecież to nie piątek 13. Siostrzyczko, co się stało?". Tak zawsze Jeremmie mówił jak widział, że cierpię. O dziwo, zawsze to był piątek. Chyba nie będę wychodzić co tydzień w ten dzień z domu na krok. Nawet z łóżka się nie ruszę, bo coś w domu mi się stanie.

Płakanie przerwało mi pukanie w drzwi. Wstałam w pomiętej, jasnoróżowej sukience biorąc po drodze telefon. Zapaliłam światło w przedpokoju. Oślepiało mnie. Otworzyłam drzwi w przekonaniu, że to mama. Rozwarłam je pewnie, myliłam się.

- Czy moglibyśmy porozmawiać?

Nie patrzyłam na twarz. Nie chciałam. Zamknęłam drzwi. Zaczął pukać. Wiedziałam kto to.

"Proszę, otwórz. Kocham Cię...".

Z łóżka wstał zaspany Jer.

- Siostrzyczko, co się stało. YuKi, dlaczego znów płaczesz? Jaki dziś dzień? - spojrzał na kalendarz - Zmień los... Niech kolejny piątek nie będzie tym smutnym dniem.

Zniknął za drzwiami do swojego pokoju.

"Ma rację" - pomyślałam i otworzyłam drzwi. Oparty o ścianę siedział zrezygnowamy TaeMin.

Podeszłam i cicho powiedziałam "Ja naprawdę... Ja cię kocham...".

Nie wiedziałam jak zareaguje. Po prostu już chciałam iść. Ale złapał mnie za biodra, przyciągną do siebie, pocałował w szyję i szepną prosto do ucha "Nie gniewam się, ale nie chciałbym dowiadywać się o takim czymś od niego...". Moja mama szła po schodach i zastała nas w takiej pozycji.

- Oo... To ja cię uczę manier YuKi, a ty takie rzeczy tu odprawiasz?

- Ale mamo...

- Pani córka przywitała się tylko ze mną...

- Mhm... Czyli on jest Twoim chłopakiem?

- ... - nie wiedziałam co powiedzieć

- Tak, jesteśmy razem. - uśmiechną się.

 Popatrzyłam na niego ze zdziwieniem. Po chwili obydwoje byliśmy wpatrzeni w siebie jak w obrazek i uśmiechaliśmy się.

- To chodź chłopcze do salonu i opowiesz mi coś o sobie... - TaeMin pokuśtykał za mamą do salonu i zniknął za drewnianymi drzwiami.

A ja skorzystałam i poszłam się kąpać. Była 21:00. Zabawa miała trwać do 23:30. Mieliśmy dużo czau, by porozmawiać i w ogóle. Ale wolę się pośpieszyć, bo mama zamęczy go pytaniami z kategorii "pieniądze" i "intymne". Tego się boję... Że przez nią najem się wstydu...

Wyszłam z wanny i ubrałam luźną koszulkę, tak zwaną XXL. Była mi z dziesięć centymetrów od kolan, czarna z różowym napisem "나는 행복을 원한다." Czyli "Pragnę szczęścia". Położyłam się na moim łóżku. Do mojego pokoju wszedł TaeMin. Pocałował mnie lekko i położył się kołomnie. Widać, noga go jeszcze bolała.

- Miałeś leżeć, lekarz kazał ci się nie przemęczać!

- Musiałem cię zobaczyć, wytłumaczyć to z tobą, usłyszeć twój głos... A co przeszkadzam ci?

Zaśmiałam się i krzyknęłam do niego "Głuptas!". Klęczałam już na kolanach przed nim, ale pociągną mnie i spadłam na jego klatkę piersiową. Leżałam na nim rozkrakiem. Pocałował mnie namiętnie uśmiechnięty.

Zasną u mnie.

O 03:24 obudziła nas jego komórka. Ja tylko wsłuchiwałam się w rozmowę toczoną z jakimś mężczyzną.

- Taeś, gdzie jesteś?! Martwimy się o ciebie!

- Przecież jestem już dorosły!

- Jesteś z dziewczyną?

- Tak...

- Czy wy to robicie?

- Nie! Przestań! Zaraz będę i cię zabiję!!! - zaśmiał się i rozłączył.

Popatrzyłam na niego błagalnie.

 - Musisz iść?

- Niestety tak...

- Egh... - udawałam obrażoną.

- Kochanie, przepraszam... Będziemy jeszcze mieli czas dla siebie...

- Mmm... - zrobiłam skwaszoną minę.

Popatrzył na mnie oczami zakochanego, po czym pocałował mnie namiętnie.

- No dobrze, możesz iść... - posłałam mu szczery uśmiech.

Sobota rano.

Na mój telefon cały czas ktoś dźwonił. Najpierw go wyciszyłam, ale męczyło mnie, że ktoś marnuje czas namoje humorki. Odebrałam.

- Cześć, Kai mówi.

- Kai? Po co dźwonisz o... - spojrzałam na zegarek - Dwunastej pięćdziesiąt!!!

- Tak, to już ta godzina. Chcę się spotkać.

- Masz jakąś konkretną sprawę?

- Tak, ale ona nie jest na telefon...

- Ok, spotkajmy się pod centrum handlowym.

- Dobrze, ja muszę kończyć...

- Pa.

Zaczęłam się zbierać. Niestety, nie powiedział, o której mam być na miejscu. Szybko zebrałam się i zaczęłam iść szybkim krokiem w kierunku centrum handlowego. To byłoby bez sensu żebym biegła. Spocona i śmierdząca? Chyba taka nie wypada w ogóle wychodzić z domu... Po około dziesięciu minutach dotarłam na miejsce.

Usiadłam na murku i czekałam. Pięć, dziesięć, piętnaście minut. Byłam zrezygna... Może mnie wystawił. Nagle ktoś mnie zaczepił.

- Ah, to ty Kai.

- Nic nie gadaj, zaczekajmy na resztę.

Czekałam z nim jeszcze pięć minut. Nagle z oddali zobaczyłam pięciu przystojnych Azjatów idących szybkim krokiem w moją stronę.

Tak, doszli. Zaczęli mówić coś do siebie i od czasu do czasu usłyszałam słowo do mnie.

- A więc słyszeliśmy, że masz talent muzyczny...

- Ale Suho...- próbował go powstrzymać chłopak z identycznym wzrostem do niego.

- Milcz! - skarcił go - a więc...

- Ale ona nie jest doświadczona, o niczym nie wie! - powiedział najwyższy.

Ten cały "Suho" popatrzył się na niego, jakby miał go zaraz zadźgać nożem.

- Cicho! Dajcie mu to powiedzieć, no!!! - wydarł się Kai

- A więc... Chcielibyśmy byś...

CIĄG DALSZY NASTĄPI.

Dziękuję, że czytacie, że jesteście ze mną.

Przepraszam, że tak długo czekaliście, mam nadzieję, że warto było...

Naprawdę dziękuję za 10 komentarzy pod poprzednim postem...

W ciągu tygodnia takie postępy?

Obserwatorzy - 14

Wyświetlenia - 773

Dziękuję, nie wiecie jakie to dla mnie ważne :)

No i oczywiście zapraszam do odwiedzenia zakładki
 " Galeria "Lśniących" "